Na onze eervolle terugtocht (op de fiets) van Mouang Houn naar Pak Beng was onze eerste gang naar het hotel waar we twee dagen eerder zo gastvrij werden ontvangen, ook al had de Beer Lao wat kouder gemogen. Nu is het zo dat het leven van een ondernemer in Laos zich vrijwel geheelin zijn nering afspeelt. Zo kon het gebeuren dat Rene niets vermoedend het terras op liep en de eigenaar en zijn knappe vrouw in verregaande staat van sexueel handelen (liefde bedrijven) aantrof, waarbij de rechterhand van de man reeds verkennende bewegingen uitvoerde onder de fraaie, voor dit doel makkelijk zittende sari van zijn Lief. Dit onder de ogen van hun 10 jarige dochtertje, die een computerspelletje deed, waarbij veel geschreeuwd werd. Totaal niet gegeneerd en met een hele brede glimlach kwam het koppel fluks overeind om ons van dienst te kunnen zijn. Wat is dit toch een geweldig land!

Maar de Mekong inspireerde ook 2 honden tot de liefesdaad en die lieten zich niet weerhouden van onze aanwezigheid. Na de daad zaten ze, tot vermaak van het hele dorp, van jong tot oud, nog zeker een half uur aan elkaar vastgeklonken. Je zag die teef kijken: Jou laat ik niet zo maar los, makker. En dit allemaal tijdens en na onze smaakvolle curry's en de onvermijdelijke Beer Lao. Ander bier was er namelijk niet.

De in zijn liefdesspel gestoorde hoteleigenaar was ons vervolgens van dienst bij het boeken van tickets voor de boot naar Luang Prabang. Vroeg gaan, want dan kun je nog een redelijk comfortabele plaats bemachtigen. HaHaHa. En ja hoor, wij waren zo'n beetje de enige passagiers met wat beenruimte, aangezien de bankjes op zeer wisselende en geringe afstanden op de vloer waren gemonteerd. Aziaten hebben nu eenmal korte beentjes. Naast ons zat een zeker 1.95 meter hoge Australier acht uur opgevouwen op een plek waar zelfs een Laotiaan zich ongelukkig zou voelen. Rene overwoog nog even om een uurtje zijn plek af te staan. Maar daar zag Ben geen brood in en de Australier klaagde nauwelijks, sterker hij heeft de hele reis, acht uur lang, geen woord gezegd, alleen gezucht, maar dat kan alles betekenen.

Toen de boot vol was, mochten de lokalen aan boord. Wij dachten, waar laten ze die dan? Nou gewoon, op de bagage van al die maffe westerlingen achter in het schip in de herrie en stank van de dieselmotor. Maar zij zullen ook geen 350.000 kip betaald hebben. Een ook uit die hoek geen gemopper, maar de welbekende stoicijnse Aziatische stilte. Wij hebben bewondering voor die mensen. Eigenlijk, allemaal aardige mensen, nietwaar Arie?

In de Mekong drijft tot onze spijt nog erg veel afval, dat daar zeker niet hoort; plastic tasjes en flesjes, van alles. Maar aan de Mekong, in Luang Prabang rijdt elke avond een spiksplinter nieuwe vuilniswagen. Achter de wagen lopen vijf medewerkers, op slippertjes en zonder handschoenen, het vuil te scheiden, voordat het in de wagen dan wel in aanhangende plastic vuilniszakken wordt gedeponeerd. Bij ons heet dat scheiden aan de basis, hier in Laos scheiden achter de wagen. Maakt niet, het is een begin.

Tot zover de Mekong.