Dit bericht komt uit Vientiane. Het was alweer even terug dat we uitgebreid verslag konden doen van onze reis. Daar heb je toch echt een groot scherm en een toetsenbord voor nodig. Via de smartphone van Ben is dat erg lastig.

Hé Leo, leuk dat je reageert. Ben je even bij SSSF langs geweest. Knappe jongens hier!!

Op 01-11-2016 ging de reis Van Vang Vieng naar Hin Heup. Ja, wij hebben die naam ook niet verzonnen. Hier en daar een best wel pittige tocht, vooral door de warmte, door zoals wij dat noemen, Conimex-landschap. Maar we verkeren kennelijk in een heel goede conditie, want het gaat ons goed af. Het Souk Somvang Guesthouse waar we de nacht gingen doorbrengen, was een belevenis apart. Het wordt gedreven door Chinezen (die zijn in Laos niet populair) en er komen bijna uitsluitend Chinese zakenlieden op doorreis. Allemaal heel erg lawaaiierig. Terwijl buiten op het terras hard disco-gestamp uit de luidsprekers opklonk, stond binnen in de lobby een eenzame man aan karaoke te doen. Geheel zoals dat hoort, verschrikkelijk vals.

Het eten was spicy maar lekker, dat moet gezegd worden. Aan het einde werden we aan de tafel Chinezen genood, maar ons Mandarijn-Chinees is erg zwak en veel van de Chinezen waren ernstig aangeschoten. De uitnoding afgeslagen.

De kamer was schoon, maar wel heel erg basic. Het fontijntje in de badkamer was niet verbonden met het riool, dus als je je tanden stond te poetsen, liep de tandpasta even later tussen je tenen.

De volgende ochtend was er geen water. Een dik Chinees meisje, vermoedelijk genaamd Lac Heb Ekjuh maakte duidelijk wat er was gebeurd. Ze maakte met haar armen een wijds fontijngebaar en maakte daar ontploffingsgeluiden bij. De waterleiding was geknapt en een deel van het hotel, niet het onze, stond onder water. Ons Lachebekje vond het een grote grap en wij dus ook maar.

Vervolgens meende Ben een ontbijt te hebben besteld door noedels aan te wijzen, eieren, groenten, kip en een wok. Ons Lachebekje naar achteren met 4 eieren. Na 15 minuten kwam ze terug met enkel 3 gebakken eitjes; ons verbluft achter latend. Maar ja, ze lachte er weer zo lief bij. Alleen zitten we nog wel met de vraag: 'Waar is dat 4e ei gebleven?'

Ergens onderweg alsnog een ontbijt genoten.

Er valt nog veel meer te vertellen, over de weg kwijtraken, hele steile hellingen etc. etc. maar dat komt de komende dagen.