Nieuws over de Beer Contest
Vandaag een lokale fietstocht gemaakt. Nog maar net terug of we 'moeten' naar een Laotiaanse BBQ. Toch nog even een berichtje tussendoor over de International South East Beer Contest. Beer Lao heeft een nieuw wapen in de strijd geworpen. De Beer Lao Gold. Een hele sterke zet. Dra meer nieuws, in ieder geval heeft de jury er zijn mond vol aan.
Foto's op de log zetten is lastig, want de meeste PC's hebben geen USB ingang, waarmee contact gelegd kan worden met onze foto-apparatuur.
Anders moeten we na afloop maar weer een ' dia-avond' houden. Het ga jullie wel!!
Wat er zoal gebeurt aan, in en op de Mekong
Na onze eervolle terugtocht (op de fiets) van Mouang Houn naar Pak Beng was onze eerste gang naar het hotel waar we twee dagen eerder zo gastvrij werden ontvangen, ook al had de Beer Lao wat kouder gemogen. Nu is het zo dat het leven van een ondernemer in Laos zich vrijwel geheelin zijn nering afspeelt. Zo kon het gebeuren dat Rene niets vermoedend het terras op liep en de eigenaar en zijn knappe vrouw in verregaande staat van sexueel handelen (liefde bedrijven) aantrof, waarbij de rechterhand van de man reeds verkennende bewegingen uitvoerde onder de fraaie, voor dit doel makkelijk zittende sari van zijn Lief. Dit onder de ogen van hun 10 jarige dochtertje, die een computerspelletje deed, waarbij veel geschreeuwd werd. Totaal niet gegeneerd en met een hele brede glimlach kwam het koppel fluks overeind om ons van dienst te kunnen zijn. Wat is dit toch een geweldig land!
Maar de Mekong inspireerde ook 2 honden tot de liefesdaad en die lieten zich niet weerhouden van onze aanwezigheid. Na de daad zaten ze, tot vermaak van het hele dorp, van jong tot oud, nog zeker een half uur aan elkaar vastgeklonken. Je zag die teef kijken: Jou laat ik niet zo maar los, makker. En dit allemaal tijdens en na onze smaakvolle curry's en de onvermijdelijke Beer Lao. Ander bier was er namelijk niet.
De in zijn liefdesspel gestoorde hoteleigenaar was ons vervolgens van dienst bij het boeken van tickets voor de boot naar Luang Prabang. Vroeg gaan, want dan kun je nog een redelijk comfortabele plaats bemachtigen. HaHaHa. En ja hoor, wij waren zo'n beetje de enige passagiers met wat beenruimte, aangezien de bankjes op zeer wisselende en geringe afstanden op de vloer waren gemonteerd. Aziaten hebben nu eenmal korte beentjes. Naast ons zat een zeker 1.95 meter hoge Australier acht uur opgevouwen op een plek waar zelfs een Laotiaan zich ongelukkig zou voelen. Rene overwoog nog even om een uurtje zijn plek af te staan. Maar daar zag Ben geen brood in en de Australier klaagde nauwelijks, sterker hij heeft de hele reis, acht uur lang, geen woord gezegd, alleen gezucht, maar dat kan alles betekenen.
Toen de boot vol was, mochten de lokalen aan boord. Wij dachten, waar laten ze die dan? Nou gewoon, op de bagage van al die maffe westerlingen achter in het schip in de herrie en stank van de dieselmotor. Maar zij zullen ook geen 350.000 kip betaald hebben. Een ook uit die hoek geen gemopper, maar de welbekende stoicijnse Aziatische stilte. Wij hebben bewondering voor die mensen. Eigenlijk, allemaal aardige mensen, nietwaar Arie?
In de Mekong drijft tot onze spijt nog erg veel afval, dat daar zeker niet hoort; plastic tasjes en flesjes, van alles. Maar aan de Mekong, in Luang Prabang rijdt elke avond een spiksplinter nieuwe vuilniswagen. Achter de wagen lopen vijf medewerkers, op slippertjes en zonder handschoenen, het vuil te scheiden, voordat het in de wagen dan wel in aanhangende plastic vuilniszakken wordt gedeponeerd. Bij ons heet dat scheiden aan de basis, hier in Laos scheiden achter de wagen. Maakt niet, het is een begin.
Tot zover de Mekong.
Hitte en hellingen vellen 2 heren op leeftijd
23-10 togen Ben en ik vanaf Pak Beng op weg naar Mouang Houn; een tocht van 52 km, die pittig, maar niet at te zwaar leek. De hellingen in het begin van het parkoers, varierend van 10 tot 15 procent bleken toch een hele kluif, vooral omdat de temperaturen opliepen tot ruim boven de 30 graden. Nergens schaduw. Vooral ondergetekende had het af en toe te kwaad. Met hangen en wurgen bereikten we Mouang Houn, waar we ook nog veel moeite hadden met het vinden van een hotel. Lastig want er was geen electriciteit in deze wereldstad en niemand wist wanneer die er weer zou zijn. Uiteindelijk wel een hotel gevonden, waar niemand engels sprak. We vonden wel een restaurant op aanwijzing van een van de weinge gasten. Dat leidde wel tot een romantisch diner bij kaarslicht voor 2 heren, die allebei met enige zorg aan de dag van morgen dachten.
Vooruitzicht: De komende dagen: aanhoudende hitte, slecht tot zeer slecht wegdek, best wel pittige klimmen, deed ons besluiten het routeschema aan te passen. De volgende dag heel vroeg weer terug naar Pak Beng en dan de 25ste, vandaag dus, met de boot naar Luang Prabang en daar verdere plannen maken. Er valt hier een hoop te doen, ook te fietsen. We hadden het besluit nog niet genomen of het licht floepte aan.
Over hoe in Pak Beng, de boottocht naar Luang Prabang en Luang Prabang zelf zeer binnenkort meer.
Oh ja, de Beer Contest. De jury is er nog niet uit, zij het dat al wel bekend is dat Chang Beer definitief is afgevallen. In het jury-rapport staan termen als lauwe pis, slappe pils. Dus...
Rene
Opeens in Laos
Vanmorgen een truckje genomen van Chiang Saen naar kilometer 40 van de route. Laf zul je zeggen, maar je moet het maar doen, 3 hellingen van 10 tot 15 procent. En we hebben het gedaan!! Beetje moe aangekomen in Chiang Khong, maar na een grote kom Noedelsoep weer zo opgeknapt dat we direct zijn overgestoken naar Laos. En daar zitten we nou, in Houay Xai. We hebben hier een grote schare fans, die bewonderend naar ons op zien, omdat we met de fiets zijn. De eerste Beer Lao genoten, maar de jury is nog in beraad. Beer Chang is definitief afgevallen en Leo en Tiger lijken ook geen kans meer te maken. Het gaat nu tussen Singha en Beer Lao. SPANNEND!!!
Morgen met de boot naar Pak Beng, maar waar we ook zijn, het landschap is overal betoverend.
Winkelstraat wordt eetboulevard
19-10 waren wij in Mai Sae, in een hotel dat veel allure heeft gehad, maar aan sleet onderhevig is. Wij zijn de enige gasten in een enorme eetzaal waar wel een paar honderd gasten in passen. Niet gezellig om in te dineren. Het hotel ligt aan een hele brede boulevard met heel veel winkels, banken en andere deftige gebouwen. Maar na sluitingstijd worden de stoepen en een rijbaan of wat omgetoverd in een eetboulevard. Als we het hebben over wel honderd eetstalletjes dan overdrijven we niet. Allemaal met een eigen specialiteit en aankleding. Bij de een moet je op een rieten matje zitten, bij de ander op een kinderkrukje en je mag blij zijn als de tafels en stoelen in ieder geval 3 poten hebben. Maar wat een heerlijkheden worden daar bereid. Je gelooft je neus, ogen en smaakpapillen niet. We zijn drie keer op en neer gelopen voordat we zelf neegestreken bij een stalletje dat wij aan een nauwkeurige inspectie hadden onderworpen:
= Enorme doorloopsnelheid van het eten
= Heel heet (lees warm) wokken
= Tafeltjes die net voldoende stabiliteit boden.
Ben wees het een en ander aan, No Meat, maar wel noedels, groenten, ei, en uiteindelijk toch ook vlees en een kommetje heerlijke soep. Vurrukkuluk.
Daarna konden we de verleiding niet weerstaan om op zoek te gaan naar een biertje op deze geimproviseerde eetboulevard. Wij werden breed genood door een hartelijk Chinees, die het leven niet al te serieus lijkt te nemen. Het uiteindelijke werk laat hij over aan zijn vrouw en zijn 3 lieftallige dochters. Maar, afrekenen bij hem. Dat dan weer wel. Heerlijk bier, ware het niet dat naast ons een man aan een massage begon, waar een heleboel tijgerbalsem aan te pas kwam. Da's een vreemde combinatie: Bier met de geur van tijgerbalsem. En het was nog niet eens een Tiger Beer. Overigens, over bier gesproken. Chang Bier is de eerste afvaller in de World Famous Beer Contest (Siam contra Laos). We hebben het geprobeerd, maar nee, Chang viel door de mand en uit de race. Wat een slap pilsje is dat. oh oh oh!
Nu even over verdwalen. Natuurlijk kunnen wij met een Garmin bij Ben op het stuur niet verdwalen; tot nu toe. Maar daarom rij je best nog wel eens verkeerd. De Garmin bracht ons uiteindelijk in veilige haven. Leve de Garmin (tot nu toe).
Het is wel een beetje warm voor ons Nederlanders: lekker zonnetje, graadje of 35. Kom daar maar eens om in Nederland, daar zou het Code purperpimpelpaars zijn. Hier in de Golden Triangle niet hoor, welnee. Maar de eerste helling van ruim 10 procent over een kleine kilometer hebben we al met al goed genomen, dat wil zeggen fietsend bedwongen. Rene heeft hier en daar wat kleine puntjes voor het bergklassement mogen ophalen, maar Ben staat met deze helling achter de kiezen toch alweer stijf bovenaan. Er is veel onrecht op de wereld, aldus Rene.
Maar wij zagen op de Thaise TV dat Hillary in de polls op 53 procent ligt en die Jandoedel van een Trump op 39. Verder staan alle Thaise zenders op zwart wit met alleen maar droefenis over koning Boemiphol. Maar vergis je niet, op straat gaat het leven gewoon verder en wij fietsen morgen met gepaste vrolijkheid naar de grens met Laos. Het schijnt nog een graadje warmer te worden. Saluut u allen!!
Voor Ina: Het is maar zeer beperkt mogelijk om foto's te plaatsen, omdat we niet overal een USB ingang hebben. Maar als het kan, dan doen we het.
de eerste 'echte' fietsdagen.
Gisteren, 18 oktober, van Chiang Rai naar Mae Chan gefietst (72km); een mooie route met de eerste klimmetjes. Toch weer even wennen, vooral omdat het nogal warm was. Onderweg prchtig landschap en andere bezienswaardigheden, zoals een tempel met op een heuvel een ggantische Boedha, in de gestalte met overgewicht. Als hij zo wordt afgebeeld, lacht hij wel altijd. Heerlijke noedelsoep gegeten in en wegrestaurantje dat een voor mij wel heel bijzondere methode gebruikt om te voorkomen dat de mieren de tafels bestromen. Je zet gewoon de tafelpoten in een bakje water! Heel inventief.
Laatste 10 km. werden behoorlijk pittig, omdat we op de vluchtstrook van een autosnelweg moeten rijden. Dat was op zich wel veilig, maar geen greintje schaduw en toen werd het wel heel erg heet. In het resort waar we de nacht wilden doorbrengen werden we opgewacht door een volkomen gestoorde receptioniste, die luid giechelend wilde weten of wij ' lovers' waren. Prima gegeten in het nabij gelegen restaurant.
Vandaag doorgefietst naar Mae Sai, 54 km. Eigenlijk een makkie, ondanks het feit dat we op het laatst verdwaalden (door mijn toedoen). Er rijdt hier weer van alles rond, wat in Nederland onmiddellijk van de weg zou worden gehaald, zoals vrachtauto's zonder carrosserie en motoren zonder spatborden en zadels. Maar het doet het allemaal en iedereen is er tevreden mee.
Rene
postkantoor
Gisteren aangekomen na een voorspoedige reis. Ongelofelijk fietsen alles mee. Iedereen helpt mee om die enorme dozen te vervoeren, zo ook vandaag hier in Thailand waar de mensen diep in rouw zijn om de koning, maar niet als je een biertje wilt of een grap maakt en het is ook nog eens knap warm, maar de Thai zijn en blijven lieve mensen, veruit de meesten, dat hebben wij vandaag weer mogen ervaren. Eerst 2 enorme fietsdozen in een veel te klein tukje naar het postkantoor. Daar door 2 lieftallige postdames geholpen met de verzending van die dozen naar onze eindbestemming in Thailand. Waar wij dachten dat wordt best een dingetje, niks daarvan; opvouwen bandje er omheen en klaar is Siamees. Kosten 120 bah oftewel 3 Euro. Over 4 weken weten we of het is gelukt. Wij zijn zeer hoopvol gestemd. Volgende werkje was het vinden van extra wind in de banden. Tuurlijk eerst beetje zelf wind er in met de handpomp om daarmee naar een fietsenwinkel oid te rijden. Onderweg 3 gevonden maar vreemd ventiel hè. Dus wij terug naar hotel daar bleek een fietsenverhuur met een pomp te zijn. Maar ja; vreemd ventiel hè.. Enfin toch maar weer het handpompje wat eigenlijk best wel goed gaat en een liter zweet en een rood hoofd voor lief neemt. Dus morgen echt op (fiets)pad en we hebben er ontzettend zin in.
Kippen
De reacties op het voornemen om de 15e met fietsen en al in het vliegtuig richting Zuid-Oost Azië te stappen zijn hartverwarmend. Men leeft echt mee, zeg maar. Ik geef zo een paar quotes:
- Zijn jullie wel voorzichtig.
- De mensen rijden daar als gekken.
- Pas op met eten: Geen vlees, want je weet niet hoe lang geleden het al van het beest gehaald is.
- Opletten met groenten, zeker als ze dat al gewassen hebben, want je weet niet waar ze dat in gedaan hebben.
- Denk erom, niet alle flessen met water zijn te vertrouwen, ook niet als ze wel gesealed zijn, want er zit soms maar gewoon leidingwater in.
- Weet je dat het met de hygiëne heel slecht gesteld is ‘in die landen?’
- Nooit naar een ziekenhuis gaan, als je wat hebt.
- Als je wat hebt, direct naar een ziekenhuis gaan, niet naar een zogenaamde arts.
- Niet zo maar wat kopen, je wordt belazerd waar je bij staat
- Heb je dit wel bij je......... en dat?
- Het kan er soms hard regenen .
- Je kan maar zo beroofd worden.
Daar kun je je niet tegen te weer stellen. Of je al tien keer die kant op bent geweest en al twee maal eerder een lange fietstocht ‘in die landen’ hebt gemaakt, het maakt niet uit. Je verbaast je er alsnog over dat je na al die reizen die kant op zelfs nog leeft! Je leert het trouwens af, op soort van dingen te reageren.
Veel leuker is het als er plotseling een mailtje je mailbox binnen komt fladderen met de tekst “veel plezier jongens!’.
Vandaag nog, op de deurmat, een enveloppe met inhoud: 8.000 kip!....... en een kaartje met de tekst. “Koop hier maar heel veel Beer Lao van” We hadden zelf ook nog wat. Dat leggen we erbij. Arie en Jantien, ja, die gaan we stuk slaan. Voor 10.000 kippen heb je zeker 2 slokken bier en die drinken we, met de ogen dicht en een glimlach om de lippen, terwijl we even alleen maar aan jullie denken. PROOST!!
Ben en René.